Kelnerka pokręciła głową.

o ludziach, którzy tam byli, kiedy każda z ofiar
gospodynie domowe lub maklerzy giełdowi. Moim głównym zadaniem
torebki Sheili. Jednocześnie powinien towarzyszyć
ma spuchniętą lewą część twarzy.
em. Szeroki korytarz prowadził z saloniku do
dodatku projektowała oryginalne kostiumy dla grup biorących udział w
Mówiąc, przysuwała się coraz bliżej, a gdy Bryan uśmiechnął się
- Porozmawiaj z Sheilą. Ja już i tak powiedziałem
- Zamierzam trochę malować - oświadczyła.
konieczne. Najpierw tylko na nią krzyczał. Potem
bardzo istotne, że niektórzy z tych ludzi mają wystarczająco dużo
temat. - Chciałabyś wejść na pokład? Mam w lodówce
środka, Kelsey.
że postąpił głupio.

- Zatrudniając kolejną Kylie? - parsknęła. - Powinie¬neś był od razu po niego przyjechać. Nie spieszyło ci się. Na szczęście nie musisz się o niego więcej martwić. Teraz nareszcie trafił w dobre ręce.
Henry siedział w rogu łóżeczka i apatycznie patrzył przez okno. Na chwilę odwrócił głowę w stronę wchodzą¬cych, ale jego oczy pozostały puste i bez wyrazu. To dziecko na nikogo i na nic już nie czekało, więc nie potrafiło się ucieszyć na czyjś widok.
- Czemu Lara go tu przysłała?
Skoro tak, to czemu ją korciło, by natychmiast wpro¬wadzić go w życie?
- Akurat ty możesz pracować wszędzie. - Mark przy¬glądał się jej badawczo. - Poprosiłem detektywa, który cię znalazł, o dostarczenie mi bardziej szczegółowych informa¬cji na twój temat. Dzwonił niedawno. Owszem, zakończyłaś obowiązkową edukację w wieku lat piętnastu, ale potem zrobiłaś wszystkie możliwe uniwersyteckie kursy korespon¬dencyjne związane z dendrologią, jednocześnie zdobywając wiedzę praktyczną. Pracowałaś w Europie, i to w najbar¬dziej znanych ogrodach Anglii i Francji. Byłaś asystentką największych sław w swojej dziedzinie, a w końcu sama stałaś się niekwestionowanym ekspertem. Mogłaś pracować wszędzie, za każde pieniądze, a tymczasem zaszyłaś się w buszu. Dlaczego?
Nie mógł w to uwierzyć. To się stało samo. I nie miało najmniejszego sensu.
- I nikt się nie domyślił, co ona zamierza zrobić? - jęk¬nął Mark.
- Powiedziałbym mu, że cieszę się z jego powrotu i że brakuje mi jego pomocy, a nawet... jego towarzystwa. Bo tak
- Ja też!
- Tak mi przykro.
To była inna polanka i inne drzewo niż poprzednio, ale ta sama cudowna kobieta, która znowu wisiała wysoko nad ziemią w swojej uprzęży i patrzyła na niego z góry.
- Uda się, zobaczysz - powiedział Mark żarliwie. - Bę¬dzie ci tam dobrze.
- Jesteś bardzo pięknym kwiatem. Nie spotkałem dotąd... Podobnie było, kiedy usiadł na następnym kwiecie. W tym
Wymierzyła mu siarczysty policzek.
przykrył ją kloszem. Usłyszał jeszcze jej ostatnie tego dnia słowa: